Friday, November 6, 2009

Ρήμα το Σκοτεινόν

Έτσι κι εγώ, μαθημένος όντας να σμικρύνω τα ιώτα και να μεγεθύνω τα όμικρον
Ένα ρήμα τώρα μηχανεύομαι· όπως ο διαρρήκτης το αντικλείδι του
Ένα ρήμα σε -άγω ή -άλλω ή -εύω
Kάτι που να σε σκοτεινιάζει από τη μία πλευρά εωσότου
H άλλη σου φανεί. Ένα ρήμα μ' ελάχιστα φωνήεντα όμως
Πολλά σύμφωνα κατασκουριασμένα κάππα ή θήτα ή ταυ
Aγορασμένα σε συμφερτικές τιμές από τις αποθήκες του Άδη
Eπειδή, από τέτοια μέρη ευκολότερα
Yπεισέρχεσαι σαν του Δαρείου το φάντασμα ζωντανούς και
πεθαμένους να κατατρομάξεις

-Oδυσσέας Ελύτης Ρήμα το Σκοτεινόν (από Tα Eλεγεία της Oξώπετρας, Ίκαρος 1991)

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο

Τα παιδιά δεν έχουν μνήμη
τους προγόνους τους πουλούν
και οτι αρπάξουν δεν θα μείνει
γιατι ευθύς μελαγχολούν.

-Μάνος Χατζιδακις, Τα παιδιά κάτω στον κάμπο

Wednesday, November 4, 2009

A noble and selfish cause

Thank you for your comments on this blog.
My reply includes few additional questions: "who are we preserving the language for? The Greeks in Greece or ourselves? Why is it their responsibility first and not ours? everybody's? who assigns that responsibility? who takes it on?"
Personally, I hate the loss. That gradual loss of the language, the withdrawal of expressions, the forsaking of words we used to use so intimately. That's what I'd like to preserve. No patriotic fanfare, photo ops or even pessimism. The cause is much more noble and selfish at the same time.