Ποιός έιναι ο δυνατός;
– Ποιός είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.
– Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή,μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.
Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα. Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:
– Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου! ......… «Προσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου μ' ένα λουλούδι στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σερνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δε χαλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς. Τ' αγαλματα μόνο δε λυγάνε».

-Αλκυόνη Παπαδάκη, "Το χρώμα του φεγγαριού"

Στα όρια της ευτυχίας

«Δεν έχω λόγους να 'μαι ευχαριστημένος απ' αυτά που κάνω. Δεν περιμένω να προκύψει κάτι το σημαντικό. Κι όμως. Νιώθω μια ηρεμία παράξενη. Είμαι σχεδόν στα όρια αυτού που λένε ευτυχία. (...) Ετούτη τη στιγμή μου φτάνει να 'μαι αυτό που είμαι: ένας άνθρωπος μόνος του στο σπίτι».

-Νίκος Χουλιαράς, «H πλαγιά με τις λέξεις», διήγημα από το βιβλίο Νερό στο πρόσωπο

Ρήμα το Σκοτεινόν

Έτσι κι εγώ, μαθημένος όντας να σμικρύνω τα ιώτα και να μεγεθύνω τα όμικρον
Ένα ρήμα τώρα μηχανεύομαι· όπως ο διαρρήκτης το αντικλείδι του
Ένα ρήμα σε -άγω ή -άλλω ή -εύω
Kάτι που να σε σκοτεινιάζει από τη μία πλευρά εωσότου
H άλλη σου φανεί. Ένα ρήμα μ' ελάχιστα φωνήεντα όμως
Πολλά σύμφωνα κατασκουριασμένα κάππα ή θήτα ή ταυ
Aγορασμένα σε συμφερτικές τιμές από τις αποθήκες του Άδη
Eπειδή, από τέτοια μέρη ευκολότερα
Yπεισέρχεσαι σαν του Δαρείου το φάντασμα ζωντανούς και
πεθαμένους να κατατρομάξεις

-Oδυσσέας Ελύτης Ρήμα το Σκοτεινόν (από Tα Eλεγεία της Oξώπετρας, Ίκαρος 1991)

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο

Τα παιδιά δεν έχουν μνήμη
τους προγόνους τους πουλούν
και οτι αρπάξουν δεν θα μείνει
γιατι ευθύς μελαγχολούν.

-Μάνος Χατζιδακις, Τα παιδιά κάτω στον κάμπο

A noble and selfish cause

Thank you for your comments on this blog.
My reply includes few additional questions: "who are we preserving the language for? The Greeks in Greece or ourselves? Why is it their responsibility first and not ours? everybody's? who assigns that responsibility? who takes it on?"
Personally, I hate the loss. That gradual loss of the language, the withdrawal of expressions, the forsaking of words we used to use so intimately. That's what I'd like to preserve. No patriotic fanfare, photo ops or even pessimism. The cause is much more noble and selfish at the same time.

Ανελλήνιστοι δεν είμαστε

Here is the Cavafy poem that inspires this blog:

Ποσειδωνιάται

Ποσειδωνιάταις τοις εν τω Tυρρηνικώ κόλπω το μεν εξ αρχής Έλλησιν ούσιν εκβαρβαρώσθαι Tυρρηνοίς ή Pωμαίοις γεγονόσι και την τε φωνήν μεταβεβληκέναι, τα τε πολλά των επιτηδευμάτων, άγειν δε μιαν τινα αυτούς των εορτών των Eλλήνων έτι και νυν, εν η συνιόντες αναμιμνήσκονται των αρχαίων όνομάτων τε και νομίμων, απολοφυράμενοι προς αλλήλους και δακρύσαντες απέρχονται.
ΑΘΗΝΑΙΟΣ

Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.
Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.
Κ' είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής
τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,
και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,
που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.
Και πάντα μελαγχολικά τελείων' η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήσαν Έλληνες―
Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί·
και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά,
βγαλμένοι ―ω συμφορά!― απ' τον Ελληνισμό.

Poseidonians

[We behave like] the Poseidonians in the TyrrhenianGulf, who although of Greek origin, became barbarized as Tyrrhenians or Romans and changed their speech and the customs of their ancestors. But they observe one Greek festival even to this day; during this they gather together and call up from memory their ancient names and customs, and then, lamenting loudly to each other and weeping, they go away.
Athenaios, Deipnosophistai, Book 14, 31A (632)

The Poseidonians forgot the Greek language
after so many centuries of mingling
with Tyrrhenians, Latins, and other foreigners.
The only thing surviving from their ancestors
was a Greek festival, with beautiful rites,
with lyres and flutes, contests and garlands.
And it was their habit towards the festival's end
to tell each other about their ancient customs
and once again to speak Greek names
hardly any of them still recognized.
And so their festival always had a melancholy ending
because they remembered that they too were Greeks,
they too once upon a time were citizens of Magna Graecia.
But how they'd fallen now, how they'd changed,
living and speaking like barbarians,
cut off so disastrously from the Greek way of life.

Constantine P. Cavafy

Αγνοήματα

Far from Hamartiology (the doctrine of sin), religious or theological studies, this post is above all a celebration of the Greek language. The number of Greek words, for instance, used in the New Testament for sin -- excluding specific names for acts of sin -- is proof of the Greek language’s contribution to …salvation!

Greek words for sin in the New Testament consider sin from every angle:
One of the most important words, αμαρτία, is "missing the mark", “coming short of the glory of God.”
Παράβασις is a transgression, the breaking of moral law.
Παράπτωμα is a fall, inability, and moral weakness.
Παρακοή is failing to listen to God, with open and flagrant disobedience.
Αδικία and αδίκημα are unrighteous, unjust, void of God’s approval.
Ασέβεια is rebelling against God, open and active sinning in defiance of God and His judgment.
Ανομία is being lawless, in spite of and contrary to law.
Άγνοια and αγνόημα are ignorance and error as well as the resulting blindness to spiritual truth.
Finally, πονηρία is corruption, depravity, iniquity, which is to be subjected to the righteous judgment of God.


Please note, the list above does not even include specific names for acts of sin…